Aankomst en eerste dagen in Jakarta

Dag lezers,

Eindelijk is het zover. Na een wekenlange voorbereiding, bestaande uit diverse cursussen, een medische keuring met meerdere priksessies, gezellige afscheidsactiviteiten en natuurlijk het aanschaffen, bijeen harken en inpakken van al mijn reisbenodigdheden, vertrek ik op maandagmiddag 1 maart vanaf het huis van mijn ouders in Wissenkerke (Zeeland). Natuurlijk verloopt zo'n vertrek heel anders en vooral veel chaotischer dan vantevoren gepland en kom je voor van alles tijd te kort. Dus ook om mijn weblog verder aan te kleden en op te leuken, maar dat komt de komende weken vanzelf wel. Als technische hulpmiddelen (electriciteit, internet, fotocamera) dat toelaten natuurlijk.

Het geeft me een onbehaaglijk gevoel om na een vlug bakkie koffie op maandagmiddag ineens met mijn drie tassen het huis uit te stormen, terwijl het in mijn hoofd nog maalt van de spullen die ik toch wel – of toch niet? – heb meegenomen. Waar heb ik mijn fototoestel eigenlijk ingestopt? En heb ik de uitdraai van mijn e-ticket wel van het bed meegegrist, ik zag hem daar een uur geleden toch nog liggen? Uiteindelijk was dit gepieker allemaal voor niets, maar het kan je behoorlijk bezig houden op zo’n dag. Het was ook wel een afscheid in stijl, na een in mijn beleving iets te korte voorbereiding van slechts twee maanden.

Na het afscheid van mijn ouders en twee meegekomen vrienden op Schiphol, vlieg ik om 21:00 uur weg. De door een vriendin grappig bedoelde voorspelling dat ik naast een klein kind zou kunnen komen te zitten blijkt redelijk profetisch: ik zit er weliswaar schuin achter, maar herrie maakt ze wel, terwijl we nog niet eens zijn opgestegen. Later gaat ze gelukkig snel slapen. Met behulp van mijn I-Pod en een groot aantal spelletjes Tetris, besluit ik na een paar uurtjes te gaan slapen. Wonderwel kan ik zo een uurtje of drie van de reis wegstrepen, dat lukt me anders nooit! Misschien ook niet verwonderlijk met mijn vermoeidheid van de laatste dagen.

Het is best raar om, terwijl het beneden half drie ’s middags is, je ontbijtje naar binnen te werken. Maar dat heb je, wanneer je de tijd tegemoet vliegt. Pas bij de daling naar Kuala Lumpur, waar we een tussenstop moeten maken na een vliegduur van ruim 11 uur, laat de Nederlandse peuter weer van zich horen. Het is lokale tijd rond half vier en 31 C, maar al snel breekt er een enorme tropische regenbui los, om ons er even aan te herinneren dat het regentijd is.

Lokale tijd 17:00 uur, vertrekken we in hetzelfde KLM-vliegtuig, maar met een nieuwe bemanning, naar Jakarta. Rond 18:00 lokale tijd landen we op Soekarno-Hatta Airport. De kretekgeur (kreteks zijn karakteristieke Indonesische kruidnagelsigaretten, die heel zoet ruiken) overvalt me weer zodra ik de aankomsthal binnenloop. De rij voor de immigratie valt deze keer erg mee en behoudens een enkele vraag (How long do you stay? What is your profession?) krijg ik snel de benodigde stempels en kan ik gaan.

Nadat ik de Customs gedeeltelijk kan passeren, ga ik op zoek naar een taxi voor de aankomsthal. Al snel vind ik een deftig ogende standplaats van Silver Bird Executive Taxi’s, met een soort piccolo die bestemmingen noteert. De rit duurt een klein uur, wat nog meevalt, maar we nemen waar mogelijk tolwegen waar we lekker kunnen doorrijden. Eenmaal in de stad is het weer macet (file) als altijd. Rond 20.30 uur check ik in het Formule 1 Hotel in de gegoede wijk Menteng.

Een kamer kost hier omgerekend zo'n 28 euro per nacht. Jeetje, daar kon ik ‘vroeger’ (als backpacker) wekenlang van leven. Het voelt allemaal zodoende allemaal een beetje tegen mijn gewoonte in te gaan (zo voelt het niet alleen, het is zo). Maar het voelt ook wel weer lekker om niet elke eurocent om te hoeven draaien. En het is ook wel nodig om niet zo'n donkere cel met triplex wandjes en zonder ramen te nemen met dure apparatuur (laptop) op zak. Ik heb niet eens genoeg cash om het hotel in één keer te betalen.

Het hotel is niet sjiek, maar wel luxe. De lift, de deuren en de verlichting werken allemaal op een pasje. In het begin weet ik nog niet goed hoe alles werkt, wat me een beetje een naïeve, ‘Alice-in Wonderland-achtige’ indruk doet wekken. Anton is deze luxe gewoon niet zo gewend. De bedienden in het hotel lachen vriendelijk en knikken begrijpend.

Ik neem een weldadige warme(!) douche en zet m’n televisie aan. Er blijkt een beetje politieke onrust te zijn, zowel in het parlement (roerige hoorzittingen) als op straat (demonstraties). Ik begrijp alleen niet waar het precies over gaat. Maar, bedenk ik me, is er op politiek gebied niet altijd wat in de hand in Jakarta?

De volgende dag pas laat wakker, omdat ik een nacht in het vliegtuig gemist heb. De schoonmaakploeg van het hotel klopt op de deur. Ik zeg enigszins verontschuldigend dat ik pas net wakker ben en de schoonmaker zegt dat ‘ie over een uurtje wel terugkomt. Ik scoor een laat ontbijt in een cafeetje in de niet ver weg gelegen backpackersstraat, waar een aantal Britten al aan het bier zitten.

Natuurlijk weer op het heetst van de dag (dat komt ervan als je laat bent) een mobiele telefoon gaan kopen, een robuuste Nokia zonder overbodige toeters en bellen. In de krant van vandaag werd een temperatuur van 35 graden verwacht en met een vochtigheidsgraad van door de 90 procent en mijn onwennigheid met de hitte, besluit ik de rest van de vroege middag weer in het backpackerscafé te slijten en alvast aan mijn dagboek te beginnen. De Britten nemen d'er nog één.

Rond een uur of vier regel ik in het reisbureau even verderop een vliegticket voor zaterdag (01.30, dus eigenlijk is het vertrek vrijdagavond al) naar Ternate. Daarna loop ik naar de Monas, de enige toeristische trekpleister op beperkte afstand, waar het in het park voor Jakartaanse begrippen vrij rustig is. Er komen vooral gezinnen met kinderen, jonge stelletjes en joggers naartoe, naast natuurlijk de water- en souvenirverkopers. Ik maak een paar praatjes en rook een kretekje met enkelen van hen.

De volgende morgen heb ik een gesprek met een hoogleraar van de Universitas Indonesia (UI), de grootste universiteit van het land. Hij heet Thamrin Amal Tomagola, is socioloog en komt zelf van Halmahera. Hij is al op jonge leeftijd naar Jakarta verhuist om er te gaan studeren en is er sindsdien niet heel vaak meer teruggeweest, maar hij heeft alsnog genoeg nuttige namen, telefoonnummers en adviezen voor me. We lunchen in het drukke campuscafé.

Vanmorgen een ontmoeting gehad met een andere door Togetthere uitgezonden Junior Deskundige, Amis Boersma. Zij werkt bij de bekende mensenrechtenorganisatie kontraS in Jakarta, waarvan de leider (Munir) een aantal jaar geleden is vermoord. Hij werd vergiftigd terwijl hij in het vliegtuig zat, op weg naar Nederland voor een bezoek. Aangezien Amis al vier maanden in Jakarta zit en vergelijkbaar werk doet als datgene wat ik ga doen, is het nuttig voor me om haar ervaringen te horen.

Vanavond (of beter gezegd vanacht) vlieg ik van Jakarta naar Ternate, waarna ik opgehaald wordt door mensen van de organisatie PPLPP-SANRO. Zij zullen me naar Tobelo, op Halmahera, brengen. Daar gaat mijn werk zich de komende maanden afspelen. Ik vind het erg spannend. Ik houd jullie op de hoogte.

Tot schrijfs!